Heerlijk uit mogen slapen tot een uur of half 7! Vervolgens werden we ook nog verwend met een warm ontbijt bestaande uit eieren, spek, gebakken tomaat, courgette en uiringen en brood natuurlijk. Wat
afzien zo'n kampeertrip... NOT! Ricky was later dan gepland, maar bietste nog even snel een kop koffie en een stuk brood met bacon mee voor hij ons na de afwas en het opruimen mee nam naar de andere
kant van Rainbow Valley. Een open vlakte omringd door een stel bergen waar hij en de skinnamegroup waar hij deels bij hoort (zijn familieleden waren van verschillende stammen waardoor hij ook bij
meerdere stammen hoort) rituelen uitvoeren. Voor we aan de wandeling begonnen tekende hij een stamboom die uiteindelijk meer leek op een traditionele dottpainting. In meerdere gorges in de bergen
waren muurschilderingen te vinden en gaandeweg vertelde Ricky ons heel veel over de gevonden grindstones (stenen waarmee zaden e.d. gemalen werden), het gereedschap, sporen van dieren en bushtucker
(alle eetbare planten). Erg interessant! Ok, ik (Marijke) beken, ik heb als een leergierig studentje alles wat hij over de planten en muurschilderingen vertelde meegeschreven... Voor we de
gorge in liepen vroeg Ricky ons even te wachten. Hij kondigde al roepend aan dat hij er was en vroeg de spirits om toestemming om ons de schilderingen te laten zien. Vervolgens moesten we een voor
een naar voren stappen en legde hij een stok tegen onze schouders en sprak daarbij weer een soort gebed uit. Over sommige muurschilderingen mag ik helaas niets vertellen en het grootste deel van het
plantenverhaal zal ik jullie hier besparen, dat kan ik wel bij de foto's verwerken. (@Janet de Leeuw :Hoi schoonmama, wij willen nu wel gebruik maken van het aanbod van wat extra fotoruimte hoor
hahaha) Erg veel bushtucker proeven zat er helaas niet in, we kregen wel een bushplum te eten, maar daar zat niet veel smaak aan. Na de wandeling reden we naar een schuurtje waar de vergaderingen van
het parkbestuur plaats vinden. Hier had Ricky nog boeken, foto's, wapens etc liggen die we mochten bekijken. Ook had hij nog een soort rode hars van een eucalyptusboom die werkt als een pleister.
Tijdens het houtsprokkelen de vorige dag had Marijke haar hand open gehaald en dit wondje zat nog niet dicht. Ze moest het wondje vochtig maken en er daarna verkruimelde hars op strooien. Nu (2 dagen
later) is het wondje zo goed als genezen... Wonderspul! Toen de koffie en de koekjes op waren en we Ricky gedag hadden gezegd zijn we naar Finke River gereden voor opnieuw een barbecue lunch. Het
brood was uitgedroogd en er waren nog heel veel restjes over, dus we konden heerlijke tosti's maken. Omdat er vandaag niet zoveel op het programma stond, en we niet net als de andere dagen honderden
kilometers af hoefden te leggen konden we na de lunch nog lekker een tijdje op de rivierbedding blijven zitten en genieten van de omgeving. Zo mooi! Hierna was het tijd voor een biertje. Chris reed
ons naar het Glenn Helen resort (nou ja, t was gewoon een receptie van een camping....) zodat wij in de Beergarden konden relaxen, terwijl hij op het kamp alvast de soep zou opzetten. Het was zo
gezellig in het cafeetje dat we besloten na de soep met damper (lekker brood!) en chocoladetaart na (ook weer op kampvuur gebakken en gepresenteerd met de quote "You can only understand people if you
understand chocolate") nog even terug te gaan. Chris had gezien dat er een zanger zou optreden die erg goed zou moeten zijn. De zanger,die ook Chris heet, was zeker erg goed. Hij kreeg het zelfs voor
elkaar om muziek te maken met een stel simpele lepels! Na de tijd nog even met hem gekletst en hem geprobeerd over te halen om in ons kamp nog even verder te feesten, maar vanwege het gebrek aan een
extra swag ging die vlieger niet op. Viel te proberen :-) Rond een uur of half 11 waren we terug bij ons kamp en moesten we nog even afwassen. Ach, na een paar biertjes is alles leuk, dus ook dit
vonden we zeker geen ramp. Chris was volgens mij wel erg blij toen we uiteindelijk een uur later allemaal braaf in onze swags lagen en hij het licht uit mocht doen :-)
Jippie!!! Het was 5 uur! En toen mochten we eindelijk opstaan na de helse muizennacht! Marijke had ook geen oog dichtgedaan, want toen ze in haar slaapzak (die eigenlijk van mij was) kroop bleek deze
drijfnat te zijn. Hij had in de bus naast de koelbox gelegen en deze bleek lek te zijn.... Chris mopperde omdat ze hem niet wakker had gemaakt (er waren genoeg reserveslaapzakken en ook nog zo'n 20
dekens), maar ja, daarvoor was het nu te laat. Na het ontbijt heeft Chris de slaapzak van Marijke bij het kampvuur gedroogd en gingen wij afwassen. Marijke haalde onze rugzak uit de bus en daar bleek
nog een boterham in te hebben gezeten... Wel lief van die muizen dat ze netjes de ritsen van mijn tas open hadden gemaakt en mijn tas niet zoals het boterhamzakje kapot hadden geknaagd. Nadat ik de
hele zooi na zes keer te laten controleren heb laten inpakken en opruimen door Marijke (ik was tenslotte nog steeds te druk met het in de gaten houden van die kleine etterbakjes.) konden we compleet
met wat harige extra passagiers op pad naar Kings Canyon. Ik geloof echt dat er stiekem nog een paar in de bus zaten, net zoals Lisa, die halverwege gilde dat Chris de lampen aan moest doen omdat ze
iets over haar been voelde rennen. Geen muis gezien, dus weer verder op weg maar Kings Canyon. Hier aangekomen bleken we eerst een enorme klim te moeten maken voor we aan de wandeling kondem
beginnen. Na een hoop getwijfel van mijn kant (snipverkouden, keelonsteking, bloedneuzen door alle stof, dus het idee dat ik dat toch nooit ging halen) toch maar aan de klim begonnen. Natuurlijk toch
wel boven gekomen met een beetje hulp van mental-coach Marijke. Hierna een 3 uur durende wandeling gemaakt over de toppen van de bergen met enorm mooie uitzichten. Na de wandeling zijn we op
weg gegaan naar onze lunchplek. G-pap Sammy bleek een barbecuekoning die erg lekkere hamburgers en worstjes maakte! Na de heerlijke lunch konden de mensen die de 5daagse trip deden gaan douchen,
terwijl de rest de afwas deed. Daar zij we dus mooi onderuit gekomen! Hierna was het tijd om een groot deel van de groep af te zetten op zo'n 70km vanaf Alice Springs. Hier stond een busje op
ze te wachten dat ons van nieuw voedsel voorzag en hen terugbracht naar de bewoonde wereld. De 6 die nog 2 dagen de bushbush in gingen (wij dus ook) gingen op weg naar Rainbow Valley. Hier
aangekomen konden we kennis maken met Ricky, onze Aboriginal tourguide die ons de dag erna een tour ging geven. Ricky wilde alvast een korte introductie geven over Rainbow Valley. Het verhaal
is dat er tijdens de dreamtime (ook wel creationtime) een emoe was die in de buurt van Rainbow Valley in een vleermuis veranderde, de vleermuisvorm kun je nog in de rots zien. In een andere rots kun
je een gezicht zien. Bij deze rots houden de mannen vaak rituelen en vertellen zij hun verhalen, de vrouwen hebben een andere rots waar zij hun verhalen vertellen en rituelen uitvoeren, deze ligt net
een beetje achter de grootste rotsformatie zodat ze ook geen zicht hebben op de plek van de mannen. De rituelen van mannen en vrouwen worden vrijwel altijd gescheiden gehouden en uitgevoerd, maar het
is zeker niet zo dat vrouwen een onderdanige positie hebben. De kleuren in de rotsformatie doen ook echt denken aan een regenboog, erg gaaf om te zien! Nadat Ricky klaar was met zijn uitleg bracht
hij ons naar de kampeerplek. Echt in de middle of nowhere dit keer, hoewel het in de buurt was van Rickys rangerstation zodat we dus ook een wc hadden. Wat een luxe! We moesten alleen telkens
handmatig de spoelbak bijvullen aangezien hij deze net gesloopt had hahaha. Ach, er waren in geval geen muizen! :-) Ricky kon helaas niet blijven slapen, maar beloofde op tijd terug te zijn voor het
ontbijt. Het kampvuur brandde al en dus konden we na Rickys vertrek beginnen met koken. Biefstuk van de bbq, salade en couscous en als toetje een op het kampvuur gebakken perzik-perentaart. Na de
afwas en een kop thee heb ik me voor de zekerheid toch maar weer laten inpakken door Marijke, maar de hoofdflap heb ik dit keer vervangen door een lekkere warme deken, ademde wel wat makkelijker.
:-)
Om 5 uur ging de muziek aan (Johnny Cash, dus luidkeels 'gezang' van opa Sammy.... Yiehaaaaaaa!!!!!!); tijd om op te staan. De sterren stonden nog hoog aan de hemel en er was nog geen greintje
daglicht te bekennen. Waarom sta je dan in godsnaam zo vroeg op? Om de zonsopgang te kunnen bewonderen ergens tussen Uluru en Kata Tjuta/the Olgas natuurlijk! Stiekem was het best koud, maar we zijn
na het ontbijt toch in de korte broek (in combinatie met een shirt, twee truien en een ijsmuts) op pad gegaan. De zonsopgang was prachtig! Hierna doorgereden naar Kata Tjuta en daar de wandeling "
the valley of the winds" gelopen. Wat een ontzettend gave wandeling was dat! Tijdens het laatste deel hield de hele groep een stiptease aangezien het intussen flink wat warmer was geworden. Die korte
broek bleek dus best een goed plan. Hierna zijn we nog even terug gegaan richting Uluru om hier het cultural centre te bezoeken, een lekkere kop koffie te halen en te lunchen. Terug bij
de bus bleek het ding olie te lekken en dus moesten we terug naar Uluru resort om daar een garage te bezoeken. Michael en Lisa gingen met Chris mee omdat de bagage van Emma en G-mum kwijt was gemaakt
door Quantas. Wij mochten ons ondertussen in het winkelcentrum van het resort vermaken. Helemaal niet erg! Lekker bakkie koffie en door de souveniershops struinen is helemaal geen straf :-) Een
kleine anderhalf uur later kwam Chris ons ophalen, het viel gelukkig allemaal nogal mee met de bus maar voor de zekerheid moesten we toch nog even terug naar het vorige kamp om daar al het hout weg
te halen en genoeg swags voor een eventuele overnachting als we zouden stranden..... Hierna konden we op weg naar Kings Creek Station. Bij Mt Connor nog even een fotostop gehouden en later nog een
keer om hout te sprokkelen. Chris vertelde ondertussen dat er de laatste tijd een flinke muizenplaag is geweest in Australie en dat het aantal muizen bij Kings Creek Station nog steeds behoorlijk
hoog was... Voor wie het nog niet wist: De Ozzies zijn erg goed in het produceren van understatements! De uitleg laat ik wel aan Marlous over :-) Ja.... En hier ben ik dus, voor wie het niet weet: Ik
ben heel heel heel erg bang voor die vieze, kleine beesten... Als ik dit van tevoren had geweten was ik niet gegaan! Ik heb in mijn hele leven nog nooit ZOVEEL muizen bij elkaar gezien.... En daar
moest ik dus tussen slapen. Omdat de bus wat problemen had en we extra swags mee moesten nemen voor noodgevallen hadden we de tent (die toch niemand gebruikte) achtergelaten op de vorige
kampeerplek. Toen we aankwamen en we tussen alle muizen moesten koken zei ik nog: "geen probleem, ik slaap wel in de bus", waarop het antwoord was: "heeft geen zin, daar rennen ze ook rond, de bus is
niet muizendicht." De enige plek waar geen muizen konden komen was in de laadruimte van de bus, maar daar zou ik ze volgens Chris wel volop rond horen rennen en een garantie dat ze daar niet kwamen
kon hij me ook niet geven. Na het koken en eten (gezellig met z'n 15en en 100 muizen buiten, 100 in het keukentje en 100 in de bus) was het tijd om te gaan slapen. Omdat ik nergens alleen naar
toe of in durfde moest Marijke eerst nog onze muesli-repen uit de tas uit de bus halen, mijn pyjama uit de koffer vissen etc. Ondertussen stond ik zo dicht als mogelijk bij het kampvuur te wachten
omdat daar de minste muizen waren. Ik had bedacht dat ik alvast de swags klaar zou maken, maar nadat Lauren die van haar opende en een dode muis op haar matrasje vond besloot ik dit klusje ook wel
aan Marijke over te laten.... Iedereen lag al lang en breed in z'n swag toen Marijke eindelijk klaar was alles voor mij te regelen en ze onze 'bedden' op kon maken. Terwijl zij dat deed was ik om me
heen aan t kijken om te zien of er geen beest op mij aan het klimmen was, maar die hadden het te druk met het rennen over de swags, kussens en gezichten van onze groepsgenoten.... Uiteindelijk toch
maar in mijn slaapzak in de swag gekropen en me helemaal in laten pakken en alles dicht laten ritsen door Marijke. Capuchon op, muts erover en de hoofdflap van de swag daar weer overheen. Toen ik om
me heen keek in deze canvas doodskist zag ik nog 2 gaten op de plek waar de rits in de hoofdflap over ging. Deze dus maar dichtgeknepen met mijn handen waardoor er niets meer in mijn swag kon. Ook
geen zuurstof, kwam ik na twee uur wiebelen en muizen van me af houden achter. Na de hoofdflap even snel op en neer te hebben gedaan, alle gaten weer dicht te hebben gemaakt de rest van de nacht
geprobeerd een beetje te slapen (wat natuurlijk niet is gelukt.....)
Om 5 uur ging de wekker!! Da's verdomd vroeg, kan ik je vertellen. Gedoucht, aangekleed en ontbeten en vervolgens braaf op tijd klaar gaan staan voor de pickup... die pakweg een half uur later dan
afgesproken aan kwam rijden. Niet grappig op zo'n tijdstip! Mee dat we de 4wd-bus instapten werden we luid en duidelijk door een vrouwtje aangesproken met een onmiskenbaar Texaans accent:"Good
morning, how ya all doing?" gevolgd door een "Where ya all from?" Het vrouwtje genaamd Lisa, bleek onderdeel van een zeskoppige familie uit Texas, bestaande uit haar, haar man Micheal, haar dochters
Emma en Lauren en haar ouders G-pap Sammy en G-mum Eddie. De luide begroeting en de manier waarop de dochters onderuit hingen en ons met een half arrogante en half verveelde blik in zich opnamen
maakte dat wij spontaan begonnen te bidden dat ze de driedaagse tour zouden gaan doen in plaats van de vijfdaagse... Achterin zaten Ruth en Reto uit Zwitserland, Will uit Nieuw-zeeland
(oorspronkelijk Duitsland) en naast Chris de tourguide zat Mike uit Hawai. De eerste stop hielden we bij Ebenezer Roadhouse. Chris zei bij aankomst al " You can have a camelride, pet a friendly
Dingo, have a browse through the shop and a look at the other animals and have a terrible coffee." De koffie was inderdaad niet te zuipen...gelukkig zijn wij helemaal niet eigenwijs. Na een pauze van
een klein half uur en het kopen ban onze "beanies"(leuk woord voor ijsmuts ) zijn we op weg gegaan naar Mt Conner. Veel mensen verwarren deze berg met Uluru, niet heel raar, qua grootte lijken ze wel
op elkaar. Bij de lookout ook meteen even hout gesprokkeld voor het kampvuur. Altijd lachen om dan te zien wie het haantje wil zijn. Wij kwamen er nauwlijks aan te pas, dus besloten we maar dat het
hout sprokkelen mannenwerk was :-) Na het houtsprokkelen zijn we naar onze kampeerplaats gereden. Chris ging de laatste twee passagiers ophalen bij het vliegveld bij Ayers Rock/Uluru en ondertussen
konden wij sandwiches maken voor lunch. Eenmaal aan de klets bleken de Amerikanen een leuk gezin met een flinke dosis humor. Er bleek een bommelding of iets dergelijks te zijn geweest in Sydney
en dus waren het pasgetrouwde Italiaanse stel Emiliano en Maria later dan gepland. Emma had ook voor hen sandwiches gemaakt en dus konden we na hun aankomst meteen vertrekken richting Uluru. We waren
zo druk aan het kletsen geweest dat we de nieuwsgierige dingo die vlak langs en door ons kamp was gelopen niet eens hadden opgemerkt! Eenmaal bij Uluru hadden we al snel besloten om delen van
de wandeling om Uluru te doen. De optie om de wandeling te doen onder begeleiding van een Aboriginal viel af omdat er net iemand van de community was overleden. Chris wist er gelukkig zelf ook veel
vanaf. Na de wandeling zijn we naar de speciale parkeerplaats gereden om de zonsondergang te bekijken. Elke keer weer een spektakel! Je komt met je bus het terrein opgereden en je ziet alle bussen
met toeristen al klaarstaan; tafeltjes met tafelkleedjes naast de bus, champagne, kaviaar je kan het zo gek niet bedenken of het staat er wel, ja, bij sommige touroprators staat er zelfs de ober
strak in t pak. Wij als stoere outbacktravelers hadden het zeker niet veel slechter; een koud bubbelwijntje, creamcrackers, fetakaas en een pepperoniworst :-). Doordat t een beetje heiig was, was de
verandering van de kleur van de Uluru niet heel extreem, maar het was zeker mooi om te zien! Nadat de zon helemaal onder was en de Uluru een vage grijstint had aangenomen zijn we naar het kamp
gereden. Een heerlijke pasta met kangoeroe-gehakt gegeten en vervolgens een demo gehad over het uitrollen en oprollen van de swag waarin we gingen slapen. Het is ook letterlijk een kwestie van uit-
en oprollen, dus dat was wel grappig. Nou ja, da's niet helemaal waar, je moet er ook nog een slaapzak in proppen en zorgen dat je een matrashoes om het matje doet net als een kussensloop om je
kussen. Hierna de uitleg snel in de praktijk gebracht en geloof het of niet, heerlijk geslapen onder de miljoenen sterren met de beanies op onze koppies :-)
Stiekem is het vandaag de 9e, dus ik moet even gaan graven in mijn geheugen om de verhalen weer een beetje boven te halen... Na de derde dag Sydney ben ik opgehouden met twee dagboeken
bijhouden, maar ik heb gelukkig wel korte aantekeningen bewaard en natuurlijk hebben we ook de foto's nog :-) Anyway... Voor ons gevoel belachelijk vroeg op, vlucht ging rond 10 uur en dus
hadden we voor half 8 een taxi geregeld naar het vliegveld. De vlucht had wat vertraging, maar verder was het allemaal prima voor elkaar. Bij de aankomst in Alice Springs was het ook allemaal heel
relaxed. Alice Springs heeft maar een klein vliegveldje, dus in plaats van door zo'n slurf te lopen, moet je gewoon het trapje af naar beneden en loop je vervolgens op je gemakje via een
achterdeurtje het gebouw binnen. Je komt in een hal zo groot als de gemiddelde schoolkantine waar een drie tal lopende banden de baggage rond laten gaan. Alles gaat op een heerlijk rustig tempo, je
drukmaken of je willen haasten is hier niet mogelijk. De touroperators staan een deur verder verse reizigers te ronselen voor accomodatie of een tour door de outback en ook dit doen ze op een leuke
manier. De eigenaar van ons B&B gebeld en zo kwamen we rond half 3 aan op plaats van bestemming. Uwe, de Duitse eigenaar vertelde heel kort even zijn levensverhaal; in Oost Duitsland geboren en
opgegroeid, bespioneerd door de Stasi, na meerdere mislukte pogingen uiteindelijk erin geslaagd naar West Duitsland te komen maar voelde zich ook daar niet thuis, vertrokken naar Australie en daar
een tourbedrijf opgezet in de buurt van Uluru. Liep even goed, hij kon ook goed opschieten met de locals en leerde veel over bushmedicine. Uiteindelijk ontstond er frictie en had hij weer het idee
dat hij bespioneerd werd. Hij stopte met het tourbedrijf en werd banketbakker bij Kings Canyon. Na een tijdje begon het reizen weer te trekken, maar de tweede poging een reisleider te zijn liep ook
niet helemaal naar wens. Hij zag de kans een B&B te kopen in Alice Springs en heeft deze met twee handen aangepakt. Zijn B&B is zijn grote liefde. Uwe gaf ons vol trots een rondleiding en
vertelde ons dat hij de tuin helemaal zelf heeft ingedeeld en aangelegd en zo allerlei planten en dieren die eigenlijk verdwenen waren uit de omgeving weer een thuis heeft gegeven. De universiteit
wil zelfs graag dieren en planten komen observeren voor studies en zijn tuin valt inmiddels onder een soort van natuurmonumenten. Hij heeft een flink stel zonnepanelen die hem het hele jaar door van
stroom voorzien. Het ziet er allemaal prachtig uit en het is heerlijk rustig. In plaats van Alice Springs terug in te gaan besluiten we van de tuin te genieten en een boekje te lezen. We bestellen
een homemade stuk chocolade en noten taart voor lunch en nemen later de (enorme!!!) zelfgemaakte hamburger als diner. Onofficieel regelen we wat biertjes voor de tour en Uwe laat ons na navraag weten
dat we de volgende ochtend om 6 uur klaar moeten staan voor onze echte outback tour. Vroeg naar bed gegaan dus!
Jawel, zoals gisteren al gezegd vandaag naar Bondi Beach gegaan. De makkelijkste manier om er te komen was de trein richting Bondi Junction nemen vanaf Kings Cross en dan met de bus naar Bondi Beach.
Voor we met de trein gingen eerst even naar het postkantoor om een cadeautje voor Bronny te sturen en wat postzegels te kopen. Om bij dit postkantoor te komen moesten we een stuk door de wijk Kings
Cross lopen. Blijkt dat achter ons hotel gewoon het "red light district" van Sydney ligt. Zo zie je nog eens wat! Na de trein en de bus dan eindelijk bij Bondi Beach. 'T ziet er op tv net zo uit als
in het echt. Mooi wit strand, veel bruine surferdudes en natuurlijk de lifeguards! De zon scheen en het was warm dus besloten we onze badkleding aan te trekken zodat we later konden gaan zwemmen.
Marijke heeft nog twee nieuwe Bondi Beach t-shirtjes gekocht en we hebben nog snel even een broodje naar binnen gewerkt. Helaas trok er een enorme wolk voor de zon toen we het strand opliepen, dus
besloten we eerst maar even onze dikke teen in het water te stoppen om te voelen hoe koud het water was en natuurlijk om de haaien weg te jagen! Het zand was koud en het water nog kouder, maar
als er geen wolken waren geweest waren we zeker gaan zwemmen..... Echt waar!.......Echt! Nu dus maar lekker op het strand gelegen, bewonderend naar bikkels gekeken die wel gingen zwemmen en
busladingen japanners uitgelachen die compleet gekleed, inclusief winterjas het water in gingen. Natuurlijk ook niet braaf tussen de rood-gele vlaggen, wat ze een bezoekje van de strandwachten
opleverde. Toen de zon na twee uur nog achter een wolk zat en we allebei zulke koude voeten hadden dat onze nagels blauw doorschenen zijn we maar van t strand gegaan. Een lekkere kop thee
gehaald en nog even op de boulevard zitten kijken naar de lifeguards die alle surfplanken, borden en vlaggen aan het opruimen waren om te zien of we er 1 kenden van de tv. :-) Hierna met de bus
en trein teruggegaan naar t hotel, het zand afgespoeld, after-sun op gedaan (factor 20 zonnebrand, zon achter de wolken en toch nog een rood hoofd!) en net lekker sushi gegeten. Zometeen de koffers
weer pakken, want morgen vliegen we verder naar Alice Springs om daar 5 dagen de outback in te gaan. Voorlopig dus waarschijnlijk een tijdje geen nieuws van ons, maar daarna gaan we vast alles
inhalen! Groetjes M&m
Om half 9 ging de wekker... Om kwart over 9 ging de wekker nog een keer hahahaha! Uiteindelijk om 11 uur naar beneden. Eerst nog even een adres opzoeken, nog even een pickup regelen voor het
vliegveld en alvast proberen in te checken en toen ook daadwerkelijk vertrokken. Bij een tentje aan Circular Quay sandwiches en koffie gehaald en die bij pier 6 naast een aboriginal straatartiest op
zitten eten. De boot was wat later dan gepland en dus vertrokken we rond half 2. Terwijl Marlous boven op het dek in de zon zat ben ik de brave leerling uit gaan hangen en heb netjes zitten luisteren
naar de uitleg over de walvissen. Dus kan ik nu ook vertellen dat uit DNA onderzoek is gebleken dat de walvis afstamt van het nijlpaard. Wie had dat gedacht?! Ik in elk geval niet. De rest van de
info zal ik jullie besparen, ik ben zo al lang genoeg van stof geloof ik... Het was even varen maar uiteindelijk zagen we de eerste spuit water (nou ja, eigenlijk moet ik lucht zeggen, het beest
ademt uit) boven de oppervlakte komen. Er was een andere boot dichter in de buurt en de bultrugwalvis gaf hen een mooie voorstelling door net naast de boot op te springen. Supergaaf om te zien! De
grap is natuurlijk dat je ongeveer een paar seconden na de grote splash pas bedenkt dat je eigenlijk van plan was geweest een foto te maken. Tja, die walvis is dan natuurlijk al lang weer onder...
Beetje jammer! Dit herhaalde zich nog een keer, dus uiteindelijk hebben we alleen wat foto's van vinnetjes voor jullie. Gelukkig hebben wij de herinneringen nog hahaha! Om half 5 waren we terug
in de haven en zijn we naar de Royal Botanic Gardens gelopen. Ibissen op een nest gezien en een belachelijke hoeveelheid flying foxes (soort vleermuizen, die in het Nederlands volgens mij vliegende
honden genoemd worden). Ook een flink aantal kaketoes gezien en eentje ervan appel gevoerd. Toen de appel op was bedacht het beest dat mijn trui en vinger misschien ook wel eetbaar waren AU!
Doorgelopen naar Macquiries chair bij Macquirie Point en daar van de zonsondergang zitten genieten. We hadden uitzicht op de Harbour Bridge en the Opera House, erg mooi! Toen de zon goed en wel onder
was besloten alle flying foxes van Sydney tegelijk te gaan vliegen, zag er heel bijzonder en een beetje creepy uit. Bij een klein restaurantje van een Syrier een heerlijke pizza gegeten. Morgen al
weer onze laatste dag in Sydney, waarschijnlijk gaan we naar Bondi Beach. Even checken of die lifeguards er in het echt ook zo leuk uitzien ;-) See you later! M&M
Een dag Blue Mountains in het vooruitzicht en dus vroeg opstaan. Om kwart over 7 zaten we braaf op de taxi te wachten, die ons naar het Star City metrostation moest brengen. We hadden te horen
gekregen dat we de chauffeur moesten zeggen dat hij op moest schieten en dat deed hij want we waren voor half 8 al bij het station. Hij was alleen zo snel dat ik glad vergat om een bonnetje te vragen
en dus voelde ik me flink lullig toen ik om de afgesproken vergoeding vroeg bij het vrouwtje van het reisbureau. Was even vergeten dat ik in Australie was geloof ik, zij deed er helemaal niet
moeilijk over. "No worries!" was het antwoord en vervolgens adviseerde ze ons nog even een koffie te halen in het casino. Dat hebben we natuurlijk vrolijk gedaan. Om acht uur stond de bus van AAT
Kings klaar en konden we vertrekken. Een grote bus voor een groep van 17, dus we konden leker breeduit zitten :-). De eerste stop was bij het Featherdale Wildlife Park, een klein park waar de meeste
dieren tijdelijk worden opgevangen om hen vervolgens weer vrij te laten in de natuur. Koala's geknuffeld, uiltje geaaid, kangoeroes gevoerd en een met een Joey gekroeld, wombats, kookaburra's, wedged
tail eagles en nog veel meer dieren gezien. Erg leuk! Om 10 uur de bus weer in en op naar de Blue Mountains. Onze eerste stop daar was bij de Wenthworth Waterfalls. Erg mooi om te zien. Een korte
wandeling gemaakt, waarbij we flink wat trappen op en af moesten (dat wordt spierpijn morgen!) die naar een uitkijkpunt leidde wat het zeker de moeite waard maakte. De eerste papagaaien in het wild
gezien en op de foto gezet natuurlijk :-)) Vervolgens reden we naar het dorpje Leura. We hadden een lunch bij de reis kunnen boeken, maar daar hadden we niet voor gekozen. Uiteindelijk bij een klein
tentje naar binnen gegaan en allebei een heerlijke salade gegeten! Vergiste me alleen met koffie bestellen; vergat de Latte voor de Machiato, waardoor ik zo'n ongelooflijk sterke espresso kreeg met
een beetje melkschuim erop. Voordeel was wel dat ik meteen goed wakker was hahaha! Gelachen met afrekenen; we kregen de rekening en de ober had er thank you op gezet. Op de achterkant dus de
boodschap: lunch was wonderful, thank you :-) geschreven. Personeel had er volop lol om. Om 1 uur moesten we terug bij de bus zijn, een van de passagiers was te laat en dus een extra rondje
gereden om hem te zoeken. Toen onze verdwaalde Japanner boven water was zijn we doorgereden naar Echo Point van waar we een mooi uitzicht hadden op de legendarische Three Sisters. De legende is als
volgt; de drie zussen Meehni, Wimlah en Gunnedoo van de Gundungurra stam woonden in de Jamison Valley en waren verliefd op drie mannen de Dharruk stam. Het huwelijk tussen twee verschillende stammen
was verboden. De mannen waren jagers en besloten de zussen met geweld te veroveren. De Karadjuri (wijze man) van de Gundungurra stam veranderde de zussen in steen om hen te beschermen en na de oorlog
tussen de stammen weer terug te veranderen in mensen. Doordat de Karadjuri in de oorlog om het leven kwam zijn de zussen van steen gebleven. Vanaf Echo Point reden we in een paar minuten naar
Scenic World. En toen werd het spannend...Althans voor mij! Stel je even voor dat je hoogtevrees hebt en dat je met een treintje een ravijn in wordt gereden... Oh ja, klein detail dat treintje rijdt
in een hoek van 52!!! graden. Ik zag minstens zo groen als mijn vest en laat ik de omschrijving van die regenboogkleuren in m'n onderbroek maar achterwege laten. En dan wil die oh zo verschrikkelijk
lieve vriendin van mij verdorie ook nog in het voorste karretje zitten! Niet grappig! Eenmaal beneden eerst even uit staan trillen en daarna aan de scenic rainforest boardwalk begonnen. Dat was dan
weer wel erg leuk. Aan het einde van de wandeling zijn we met een kabelbaan omhoog gegaan. Eigenlijk hadden we ook nog met de Skyway willen gaan (nou ja, Marlous wilde heel graag, ik had het niet zo
op die glazen bodem) maar dit konden we niet meer halen. Terug in de bus en op naar het Olympisch stadion. Niet uitgestapt, alleen even rondgereden en vervolgens werden we bij de ferry gedropt. De
ferry terug genomen naar Circular Quay en vanaf daar met de bus naar het hotel. Al met al een hele leuke, gezellige, mooie en ook spannende dag gehad. X M&M
