Om 5 uur ging de muziek aan (Johnny Cash, dus luidkeels 'gezang' van opa Sammy.... Yiehaaaaaaa!!!!!!);  tijd om op te staan. De sterren stonden nog hoog aan de hemel en er was nog geen greintje daglicht te bekennen. Waarom sta je dan in godsnaam zo vroeg op? Om de zonsopgang te kunnen bewonderen ergens tussen Uluru en Kata Tjuta/the Olgas natuurlijk! Stiekem was het best koud, maar we zijn na het ontbijt toch in de korte broek (in combinatie met een shirt, twee truien en een ijsmuts) op pad gegaan. De zonsopgang was prachtig! Hierna doorgereden naar Kata Tjuta en daar de wandeling " the valley of the winds" gelopen. Wat een ontzettend gave wandeling was dat! Tijdens het laatste deel hield de hele groep een stiptease aangezien het intussen flink wat warmer was geworden. Die korte broek bleek dus best een goed plan.  Hierna zijn we nog even terug gegaan richting Uluru om hier het cultural centre te bezoeken, een lekkere kop koffie te halen en te lunchen.  Terug bij de bus bleek het ding olie te lekken en dus moesten we terug naar Uluru resort om daar een garage te bezoeken. Michael en Lisa gingen met Chris mee omdat de bagage van Emma en G-mum kwijt was gemaakt door Quantas. Wij mochten ons ondertussen in het winkelcentrum van het resort vermaken. Helemaal niet erg! Lekker bakkie koffie en door de souveniershops struinen is helemaal geen straf  :-) Een kleine anderhalf uur later kwam Chris ons ophalen, het viel gelukkig allemaal nogal mee met de bus maar voor de zekerheid moesten we toch nog even terug naar het vorige kamp om daar al het hout weg te halen en genoeg swags voor een eventuele overnachting als we zouden stranden..... Hierna konden we op weg naar Kings Creek Station. Bij Mt Connor nog even een fotostop gehouden en later nog een keer om hout te sprokkelen. Chris vertelde ondertussen dat er de laatste tijd een flinke muizenplaag is geweest in Australie en dat het aantal muizen bij Kings Creek Station nog steeds behoorlijk hoog was... Voor wie het nog niet wist: De Ozzies zijn erg goed in het produceren van understatements! De uitleg laat ik wel aan Marlous over :-) Ja.... En hier ben ik dus, voor wie het niet weet: Ik ben heel heel heel erg bang voor die vieze, kleine beesten... Als ik dit van tevoren had geweten was ik niet gegaan! Ik heb in mijn hele leven nog nooit ZOVEEL muizen bij elkaar gezien.... En daar moest ik dus tussen slapen.  Omdat de bus wat problemen had en we extra swags mee moesten nemen voor noodgevallen hadden we de tent (die toch niemand gebruikte) achtergelaten op de vorige kampeerplek. Toen we aankwamen en we tussen alle muizen moesten koken zei ik nog: "geen probleem, ik slaap wel in de bus", waarop het antwoord was: "heeft geen zin, daar rennen ze ook rond, de bus is niet muizendicht." De enige plek waar geen muizen konden komen was in de laadruimte van de bus, maar daar zou ik ze volgens Chris wel volop rond horen rennen en een garantie dat ze daar niet kwamen kon hij me ook niet geven.  Na het koken en eten (gezellig met z'n 15en en 100 muizen buiten, 100 in het keukentje en 100 in de bus) was het tijd om te gaan slapen. Omdat ik nergens alleen naar toe of in durfde moest Marijke eerst nog onze muesli-repen uit de tas uit de bus halen, mijn pyjama uit de koffer vissen etc. Ondertussen stond ik zo dicht als mogelijk bij het kampvuur te wachten omdat daar de minste muizen waren. Ik had bedacht dat ik alvast de swags klaar zou maken, maar nadat Lauren die van haar opende en een dode muis op haar matrasje vond besloot ik dit klusje ook wel aan Marijke over te laten.... Iedereen lag al lang en breed in z'n swag toen Marijke eindelijk klaar was alles voor mij te regelen en ze onze 'bedden' op kon maken. Terwijl zij dat deed was ik om me heen aan t kijken om te zien of er geen beest op mij aan het klimmen was, maar die hadden het te druk met het rennen over de swags, kussens en gezichten van onze groepsgenoten.... Uiteindelijk toch maar in mijn slaapzak in de swag gekropen en me helemaal in laten pakken en alles dicht laten ritsen door Marijke. Capuchon op, muts erover en de hoofdflap van de swag daar weer overheen. Toen ik om me heen keek in deze canvas doodskist zag ik nog 2 gaten op de plek waar de rits in de hoofdflap over ging. Deze dus maar dichtgeknepen met mijn handen waardoor er niets meer in mijn swag kon. Ook geen zuurstof, kwam ik na twee uur wiebelen en muizen van me af houden achter. Na de hoofdflap even snel op en neer te hebben gedaan, alle gaten weer dicht te hebben gemaakt de rest van de nacht geprobeerd een beetje te slapen (wat natuurlijk niet is gelukt.....)