Lekker uitslapen hadden we bedacht... Nou... niet dus! Om kwart voor 7 kwam de eigenaar van Cafe on sea, onze overbuurman, op het briljante plan om zijn reserve generator aan te zetten en deze een
uurtje te laten brommen om vervolgens minstens een uur met een bladblazer aan de haal te gaan. Tja, in een regenwoud liggen wel blaadjes ja... De moed dus maar opgegeven en eruit gegaan. Eerst de
veranda gecontroleerd op de aanwezigheid van (te) grote spinnen en toen besloten was dat de kust veilig was daar ontbeten en genoten van een kopje koffie. Ondertussen heerlijk relaxed een boekje
gelezen. Rond een uur of 11 het strand op en neer gelopen en daarna besloten bij de overbuurman te lunchen. Hij maakt een bult herrie 's morgens, maar koken kan hij wel. Na de lunch nog even terug
het strand op gelopen om te kijken of de vlotbouwers die we ontmoet hadden al waren opgevreten door de krokodillen waar overal voor gewaarschuwd wordt. We zagen ze niet meer, maar we zagen ook geen
dikke volgevreten krokodil, dus ik gok dat die gasten er toch maar vanaf gezien hebben. Marlous en ik zaten op een boomstammetje in de schaduw toen een echtpaar van dik in de 80 aan kwam wandelen en
naast ons kwam zitten. Zij was haar wandelstok vergeten, hij had duidelijk zichtbare protheses en toch hadden ze besloten met z'n tweetjes een dagje naar Daintree National Park te rijden vanaf
Cairns. Hun zoon heeft twee restaurants in Cairns en daar waren ze aan het logeren, zelf wonen ze in Adelaide (the best city of Australia). Hij mopperde een beetje over de huurauto omdat het een
handgeschakelde was in plaats van een automaat en op z'n vrouw aangezien ze haar stok vergeten was, vroeg waar we geweest waren en wat we gedaan hadden en vertelde trots over zijn kinderen, waarvan
er een in Nederland woont. Een prachtig stel! Uiteindelijk moesten wij echt gaan en dus hebben we hem met drie vrouwen overeind geholpen zodat hij haar weer naar hun auto kon begeleiden. (Als
dat geen echte liefde is, dan weet ik het niet meer hahaha) Om tien voor twee stonden we waar we dachten dat we moesten staan, om twee uur kregen we te horen dat we een pad wat verderop af moesten
lopen. Weer waarschuwingborden i.v.m. krokodillen, dus we liepen niet bepaald met een gerust hart het pad op, vooral niet omdat we op weg waren naar de boot voor de krokodillencruise! Onze angst
bleek niet geheel ongegrond want de boot was nog niet eens van de kant toen de gids ons wees op een jonge krokodil die zich op een zandbank lag op te warmen. De gids wees ons het uur dat we op de
boot zaten op verschillende krokodillen, die allemaal eigenlijk akelig dichtbij waren. De eerste krokodil was een vrouwtje, aan het eten, dus in het water. Zo'n 3,5 meter lang. Daarna lag er 2
minuutjes varen later een vrouwtje op de kant zich op te warmen. Weer een bochtje verder moesten we zachtjes doen, want hier lag een mannetjeskrokodil van een meter of 5 die nog niet zo lang geleden
uit de zee de rivier in was gezwommen. Hij lag nog vrij aan het begin van de rivier, omdat het andere mannetje zijn territorium goed afbakende. De krokodil was nog niet echt gewend aan de boot, dus
vluchtte hij van de zandbank af het water in toen de gids de boot draaide om ook de passagiers aan de rechterkant de croc goed te laten zien. Op het moment dat het water in gleed draaide de gids snel
de boot weer, omdat deze krokodil nog wel eens gevaarlijk kon worden. Hij vertelde dat een krokodil zo'n 2,5 meter hoog en zijn eigen lichaamslengte ver kan springen. Het beest zou dus met gemak op
de boot kunnen komen. Met onze armpjes 'veilig' binnenboord gingen we weer een bochtje om,waar opnieuw een vrouwtje was. De vrouwtjes hebben allemaal hun eigen territorium van zo'n kilometer rivier,
en het mannetje zwemt daar tussenin rond. Het mannetje dat de baas is in deze rivier lag iets verderop op de oever van de rivier, zo'n anderhalve meter hoog, te zonnen. Hij was een meter of 6 lang en
had een enorme kop. Echt bizar dat deze logge beesten op het strand wel 50km per uur kunnen rennen. Ook hier kwam de gids niet te dicht bij, want doordat de krokodil zo hoog lag was ons bootje een
makkelijke prooi. De gids vertelde nog dat er afgelopen week een kindje in zee (tegenover ons b&b) aan het zwemmen was toen een krokodil hem aanviel. Hij joeg het kindje richting het strand,
waarop er een haai langskwam die de krokodil op at.... Kindje heeft t dus gered, de krokodil niet. (The circle of life?!) Nu hadden we van de ober uit het cafeetje tegenover ons bungalowtje al
gehoord dat zwemmen hier niet zo'n goed idee was en dat we op het strand ook maar niet naar rechts (richting de plek waar de rivier in zee uitmondde, zo'n 300 meter verderop) moesten lopen, maar dit
gaf toch wel de doorslag. Niet zwemmen hier! Na nog een paar kleinere krokodillen voeren we langzaamaan terug naar het startpunt waar het kleintje nog steeds lag te zonnen. Leuk boottochtje en
eindelijk de krokodillen gezien! Hierna nog weer boekje gelezen, wat crackertjes gegeten en weer op tijd naar bed, want morgen gaan we zeekayakken...... Dat hadden we al geboekt voor deze trip.....
Misschien tot morgen! :-)
Vanochtend op tijd opgestaan, weer een heerlijk ontbijtje gehad en alle zooi in de auto gestopt. Volgens Marlies (de mevrouw van het b&b) was het volgende b&b ongeveer twee uur rijden
verderop. Tijd zat dus om onderweg met een oud-reisgenootje van Marijke, die toevallig 10 km verderop aan het huis-zitten was, af te spreken. Op de parkeerplaats waar we elkaar zouden ontmoeten
spraken we af om ongeveer een uurtje te rijden richting Port Douglas (lag mooi op de route... Er is ook maar 1 snelweg richting het noorden haha), waar een leuk marktje was. Hier aangekomen bleek
heel Queensland ongeveer hetzelfde te hebben gedacht, want er was nauwelijks meer een parkeerplekje te vinden, laat staan twee! Na wat zoeken uiteindelijk toch gevonden, waarna we een tijdje over het
marktje hebben gelopen en wat souveniers hebben gekocht (3x raden..... Een tas natuurlijk!) toen het tijd was voor lunch een restaurantje opgezocht, waar echt iedereen naar een football wedstrijd zat
te kijken op een scherm van zo'n 3x4 meter. Ik heb geprobeerd het te volgen maar snapte niks van de regels, dus daarna maar geprobeerd het gesprek tussen Shirley en Marijke te volgen, wat nog niet zo
makkelijk was gezien het enorme tempo en accent van Shirley. (Het is echt een schat, maar je kunt haar het beste omschrijven als een verbale waterval hahaha) Af en toe maar wat schaapachtig
gelachen en geknikt, of heel geinteresseerd naar mijn fish and chips gekeken :-) Na de lunch bleek het al half 3, en met nog wat boodschappen doen en nog zo'n 2 uur rijden voor de boeg zouden we de
afgesproken tijd van 4 uur nooit gaan halen. Nu is 4 uur in Australie ergens tussen 3 en 5 dus zouden we wel 'op tijd' zijn, maar we belden toch maar even om de voicemail in te spreken dat het iets
later werd. Maar goed ook, want het duurde erg lang om de milkshake onderweg te krijgen, het pontje over de Daintree-river (barstensvol zoutwaterkrokodillen) was net weg, en er was nog een
wegopbreking in the middle of nowhere, midden op een berg. Wat later dan gepland dus aangekomen bij onze volgende b&b. Een minimini-bungalowtje op de mooiste plek ter wereld, midden in het
regenwoud op 20 meter verwijderd van een parelwit palmstrandje en azuurblauwe zee.... Fantastisch!!!!! 's Middags al warm gegeten dus 's avonds wat crackertjes met dip op ons 'verandaatje'. Heerlijk
aan t lezen, totdat er een een enorme harige spin besloot op ons te vallen. Omdat we niet zeker wisten of ie giftig was maar een beker gepakt waarmee ik (deze keer was Marijke het mietje!) hem wilde
vangen. Helaas was de spin erg snel, waardoor ik iedere keer te laat was. Toen ik dacht m wel te pakken te hebben bleek de mok te klein voor de spin, en nadat hij in mijn hand was gekropen was ik ook
niet zo'n held meer (herinnering: tropisch regenwoud, kans op gevaarlijke, giftige vogelspinnen dus he?) en sloeg ik het monstertje van mijn hand. Helaas had ik het kopje nog vast, dus sneuvelde dat
in de strijd. De spin was verdwenen, maar omdat het toch niet meer lekker zat op de veranda zijn we maar naar binnen gegaan om heeeeeel vroeg te gaan slapen :-)
Weer vroeg op vanmorgen, om kwart over zeven ontbijten en om acht uur werden we opgehaald voor een tour die Daintree Dreaming heet. Ik had me half en half voorgenomen om in de bus met het dreaming
onderdeel te beginnen, maar de tourguide begon meteen van alles te vertellen, dus dat liep ff anders. Bij Cooya beach begon het eerste deel van het dagprogramma; speervissen in de mangroven en
tegelijk een bushtucker walk geleid door de Aboriginal Link. Leuke kerel om te zien (niet geheel onbelangrijk natuurlijk) en hij vertelde met de nodige humor. Van een plant konden ze echt alles wel
gebruiken; de bladeren hadden een verkoelende werking als je verbrand was door de zon, de bloemen waren lekker in een salade, de bast van de takken kon je eraf pellen en laten drogen om vervolgens
als touw te gebruiken of om je kampvuurtje mee op te stoken en van de grote takken konden speren gemaakt worden en uit de stammen werden ook boemerangs gemaakt. Een stukje verderop zag hij wat groene
mieren op een tak lopen en vroeg wie er wel eentje durfde en wilde proeven. Tja...dan kun je toch moeilijk "nee, dank je" zeggen? Ik niet te flauw, beestje tussen m'n vingers en de achterkant
leeggezogen. Mierzoet?! Echt niet!! Die beesten zijn hartstikke zuur! De mangroven waren ook erg mooi om te zien. De wortels ervan groeien omhoog om zuurstof te kunnen krijgen als het eb is. Tussen
de wortels zagen we een kreeft lopen en van Link moesten we alles aan onze speer rijgen wat eetbaar was, dus heb ik 'm maar gevangen. Voelde me wel een beetje schuldig... Tijdens de echte jacht ook
niks meer gevangen buiten wat eetbare kokkels en andere schelpdieren die ik in elk geval niet aan m'n speer hoefde te rijgen hahaha! Na een anderhalf uur door laag water naar krabben te hebben
gezocht keerden we terug naar Links huis. Terwijl binnen de vangst werd bereid kregen we eerst versgebakken damper en muffins en vertelde Link ons over alle andere dieren die in dit gebied leven. Hij
liet twee schilden zien van reuzeschildpadden, liet burny beans zien die (de naam zegt het al) heel heet worden als je ze over de grond schraapt (een meisje uit de groep hield er als bewijs een mooie
brandblaar aan over), een rib en een paar tanden van een dugong, de punt van de staart van een pijlstaartrog (heel scherp en met gemene weerhaakjes) en vervolgens liet hij nog even zien en horen dat
hij ook didgeridoo kon spelen. Na zijn hele verhaal waren de krabben, schelpen en het kreeftje gekookt en konden we gaan proeven. Er gaat niks boven vers gevangen zeedieren, erg lekker allemaal! Als
toetje kregen we verse kokosnoot en daarna moesten we snel verder naar het volgende onderdeel van het programma. We kwamen na een klein half uur rijden bij de art gallery van de dove Aboriginal
Burny. Na een korte uitleg over een aantal van zijn schilderijen en schildertechnieken mochten we zelf aan de slag. We kregen allemaal een burny bean en mochten deze met satestokjes beschilderen. Erg
leuk om te doen. Aan het einde kregen we allemaal een keyring en dus hadden we een zelfbeschilderde sleutelhanger als souvenier. (klinkt een beetje als een kinderfeestje als ik 't zo beschrijf, maar
het was ECHT heel leuk) Het eindigde dus niet met een snoepzakje, maar in plaats daarvan reden we naar Silky Oaks, een resort in Daintree National Park waar ze een verdomd lekkere lunch serveerden.
Na de lunch weer snel de bus in en op naar het regenwoud voor een wandelingetje naar een waterval. De waterval was vernoemd naar een Franse familie die eigenlijk alleen maar dood en ellende had
gekend in de tijd dat ze in die regio woonden. Het was een mooie waterval om te zien. Een stel Fransen uit de bus besloten te gaan zwemmen en haalden capriolen uit die de reisleider wat minder
grappig vond. De vader van het gezin eindigde met een flink geschaafde elleboog en een stuk zwembroek minder, waarna de reisleider snel besloot dat het tijd was om te gaan. Om een uur of 6 waren we
terug bij onze B&B en om 7 uur kregen we een heerlijk stuk vis (mahimahi) met aardappels en salade voorgeschoteld. Wat een verwennerij! Na het toetje en een bakkie koffie was het hoogtijd om de
spullen maar weer eens in te gaan pakken. Aangezien we nu een huurauto hebben, kozen we voor de makkelijke weg en knikkerden een deel van de zooi in de regenhoes voor mijn backpack zodat de koffer en
tas met gemak dicht gingen :-) Ik hou van huurauto's!
Om 4 uur schrok ik me helemaal de barsten van twee bushturkeys die ongelooflijk graag wilden laten horen hoeveel herrie ze konden maken. Ik kreeg spontaan de neiging om Thanksgiving te gaan vieren!
Vervolgens ging om kwart voor 6 de echte wekker (niet dat ik die nog nodig had, maar toch...). Gedoucht en aangekleed en daarna weer van een heerlijk ontbijt genoten. Om iets voor 7 de oprit af
gelopen en vervolgens werden we een paar minuten opgehaald door een busje van Poseidon. De rit naar Port Douglas duurde een dik uur, maar was wel mooi omdat je de hele weg langs de kust rijdt.
Eenmaal op de boot was t tijd voor een muffin en een kop thee terwijl we het papierwerk invulden om te mogen duiken. We hadden eigenlijk alleen geboekt voor snorkelem, maar op de boot besloten we
toch dat we eigenlijk heel graag wilden duiken. De instructie duurde lang doordat we telkens onderbroken werden door.... jawel... Walvissen!!! Supergaaf natuurlijk! Eerst zagen we een moeder met kalf
en wat later nog een groep van vijf. Tegen de tijd dat Herald klaar was met zijn instructie konden we meteen naar het dek om het duikpak aan te trekken. Ik was even vergeten hoe strak die dingen
zitten... Je voelt je net een rollade in zo'n ding. Masker en flippers gekregen en daarna kregen we de gewichtjes rond ons middel. Toen we helemaal stil lagen en groep een inmiddels bijna was
vertrokken mochten we op het trapje klaar komen zitten. Fles op de rug, masker op en flippers aan en plons het water in. Bij het touw moesten we even wachten om vervolgens eerst even de skills te
oefenen. Hierbij moesten we lucht in en uit het vest laten, laten zien dat je je oren en masker kon klaren en je moest het mondstuk dat aan je zuurstoffles vast zat laten vallen en vervolgens weer
kunnen pakken. De vierde in de rij van onze groep kreeg het maar niet voor elkaar en werd uiteindelijk het water uitgestuurd. Niet cool voor haar, maar ook niet cool voor ons want haar pogingen
gingen van onze duiktijd af. Eindelijk was t dan zover en konden we op zoek naar Nemo :-). Wat gaaf! Prachtige vissen, mooie stukken rif en koraal en de kleuren zijn geweldig mooi! Marlous was
helemaal lyrisch enthousiast en baalde zelfs dat ze geen haai had gezien. Mee dat ze het water uit kwam besloot ze dat ze bij de volgende plek nog een keer wilde duiken. Ik kwam half onderkoeld het
water uit (ik zag echt paars hahaha) en had flink last van mijn rechteroor (eigen schuld hoor, ding wilde niet fatsoenlijk klaren en ik wilde niet opgeven... Tja dan vraag je om oorpijn natuurlijk)
dus besloot niet nog een keer te duiken. Toen ik tegen een van de meiden aan de bar zei dat ik wel graag het water in wilde, maar dat ik het zo verschrikkelijk koud had, gaven ze me een hoody
(eigenlijk een soort bodywarmer met capouchon van duikpakmateriaal) en zo kon ik lekker snorkelen zonder het koud te krijgen. Wel grappig om met zo'n snorkel op je koppie de duikers onder je te
bespioneren :-) Op de tweede plek leken de vissen en het koraal nog mooier dan bij de eerste plek, maar de derde plek bleek echt het mooist te zijn. We hebben wel foto's gemaakt maar die kunnen we
natuurlijk niet uploaden aangezien ze met een wegwerpcamera gemaakt zijn. Ben wel heel benieuwd!! Ik heb trouwens nog wel een rifhaai gezien! Ongeveer een meter lang, kei stoer! De papagaaivissen
waren ook erg indrukwekkend. Van alle andere vissen ben ik de naam alweer vergeten (een schrijfblok en balpen werken niet onder water...) maar die zoeken we wel weer op als we thuis zijn. De
terugreis verliep ruig. We hadden een ruime 100 passagiers aan boord waarvan er uiteindelijk nog een man of 20 op t bovenste dek stonden terwijl de overige 80 druk waren met zakjes vullen zal ik maar
zeggen... Foei wat een tocht! Een klein half uur voor we terug waren bij Port Douglas legde de kapitein de boot stil. Twee jonge mannelijke Humpback whales waren druk met hun vinnen in het water aan
het slaan. Dit schijnen ze te doen om andere walvissen aan te trekken om dan een tijdje samen te kunnen reizen. De ene sprong na de andere volgde en op een zeker moment sprongen ze tegelijk op uit
het water. We hebben zeker een kwartier met open mond staan kijken naar de capriolen die deze twee show-offs uithaalden. Wat ongelooflijk gaaf om te mogen zien! Ze waren zo relaxed en nieuwsgierig en
wij zo verbaasd en verwonderd dat we niet eens foto's gemaakt hebben hahahaha! Hoe dom is dat?! Terwijl we stil lagen kwam de boot precies op de verkeerde manier in de deining te liggen, zodat
IK zelfs misselijk werd (ik heb dat anders NOOIT) Al met al waren we dus ook wel blij toen we in de haven aankwamen. Als avondeten bij ons B&B heerlijke kaasfondue gegeten en hierna op tijd naar
bed gegaan. Wat een gave dag was dit!
Zoals ik zei heerlijk in slaap gevallen op het rustgevende geluid van de krekels.... Maar ja, er wonen hier nog een paar andere dieren... Om een uur of 5 wakker geschrokken van een koortje
bushturkeys, gevolgd door de bende lachende kookaburras, papagaaien en weet ik wat er verder allemaal rondliep of vloog. Ik kon er eigenlijk alleen maar heel hard om mee lachen toen ik van de schrik
bekomen was. Wat een beestenbende! Vervolgens toch nog even weggedommeld want ik werd pas wat later weer wakker van de wekker. Gedoucht, aangekleed en heerlijk ontbeten. Daarna toch maar eens dat
reisblogje gaan updaten en online zetten. Rond een uur of half 2 de stad ingegaan. Winkeltjes bekeken, daarna sushi gegeten en nog een koffie gedronken. Heerlijk relaxed dus. Bij de subway een
broodje en ergens anders een salade voor avondeten gehaald en toen langzaamaan terug naar de B&B. Een pitstop bij een bottleshop >soms een biertje is ook best lekker :-) Tja als je ze haalt
moet je ze proeven ook, dus eenmaal bij de B&B nog een biertje gedronken op ons balkon om vervolgens op tijd naar bed te gaan aangezien we om 7 uur klaar moeten staan voor de pick up.... GAAP!!
Knie voelde nog niet echt lekker, maar om nou Alice Springs helemaal niet in te gaan en dus ook niet naar het Flying Doctors museum... Tja dat kon natuurlijk niet, zonder the Flying Doctors waren wij
wij tenslotte niet. Dus eerst op t gemakje ontbeten en de zooi goed ingepakt. Echt waar, ik zweer dat mijn tas bij elke inpakbeurt op magische wijze groter en zwaarder wordt. Dat kan natuurlijk
helemaal niet want voor die twee shirts die ik in Sydney heb gekocht, heb ik er ook twee achter gelaten. Nou zou het natuurlijk mogelijk zijn dat mijn lieftallige reisgenote stiekem haar bagage in
mijn tas inpakt, maar dan zou ik dat toch moeten zien... Of ze doet het wel heel erg stiekem! (niet waar! Marijke's pyjama, handdoek en halve toilettas zit in mijn koffer! Die ook elke keer zwaarder
wordt.... Gr. Marlous) (Niet waar! De toillettasinhoud is eerlijk verdeeld en mijn pyjama en handdoek hebben we uitgewisseld tegen jouw jas en die tas met alle stekkers...Marijke Hoe dan ook, er
hangt inmiddels ongeveer evenveel aan de buitenkant als dat erin zit... Ik blijf me stug verbazen over mijn eigen krachten hahaha. (hmmm zou natuurlijk ook kunnen liggen aan die pakweg 6 kilo rood
zand die zich overal in mijn tas verstopt heeft..) Anyway... nog even een uurtje boekje gelezen bij het zwembad en toen door Uwe bij het Flying Doctors museum afgezet. Geweldig! Voor mij nu de derde
keer dat ik er ben geweest en de eerste keer is 10 jaar geleden (sodeju, ik word oud!) en het hele programma is nog hetzelfde (ik kon de infofilm bijna playbacken), alleen het menu van het
restaurantje is geloof ik gewijzigd. Hoe dan ook erg leuk om te zien. In het restaurantje geluncht en vervolgens de souveniershop doorgestruind. Hierna Alice Springs ingegaan. Koffietje gedronken,
met een bepaalde kijker naar de zon gekeken, nog meer souveniershops bezocht en een mooi boek gekocht. Ook een nieuwe sterrenkaart meegenomen, aangezien de eerste in t muizenkamp in een swag is
blijven liggen... Om kwart voor 4 stond Uwe klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Daar aanbeland even de bagage ingecheckt en vervolgens gezellig staan ouwehoeren met de douanebeambten. Marlous
werd uitverkoren voor een explosieven- en drugsonderzoek. Dikke pret omdat het vrouwtje het bracht alsof ze zojuist een paar miljoen in de loterij had gewonnen :-) Ik zag er blijkbaar een stuk liever
uit, want ik werd niet gecontroleerd. Het boarden, nou ja over het vliegveld wandelen naar je vliegtuig en dan via een aluminium trapje naar t deurtje, verliep op z'n Ozzies, maar we vertrokken toch
ruim op tijd naar Cairns. Tijdens de vlucht met vergeefse moeite een Chinees grietje geprobereerd uit te leggen wat ze toch met dat gekregen kuipje water en melk moest doen en vervolgens nog maar een
uurtje in m'n boek gedoken. We kwamen wat vroeger aan dan gepland en konden na de bagageclaim ook meteen de huurauto ophalen. Na een keer verkeerd rijden en me ongeveer 200 keer vergist te hebben in
het gebruik van de richtingaanwijzer en ruitenwisser (die zijn ook omgewisseld als t stuur aan de verkeerde kant van de auto zit) kwamen we aan op plaats van bestemming; Kookas B&B. De oprit was
op z'n zachtst gezegd een beetje stijl... Heel fijn met zo'n magische backback op je rug en een vrouw die niet fatsoenlijk kan lopen waardoor je dus ook nog deels haar koffer achter je aan mag
slepen. (niet waar! Ik heb m zelf helemaal de berg opgesleept! Gr. Marlous > klopt schatje, een beetje van jezelf en een beetje van...) Welke mafkees heeft die koffer op wielen uitgevonden en er
dan geen noodrem op gemaakt?!! Heb 'm tegen kunnen houden, maar knikkerde vervolgens bijna met die magische backpack achterover en laat die nou net niet het soort magie bezitten dat ie op zo'n moment
vleugeltjes krijgt... Beetje jammer! Al met al dus een pittig weggetje, maar we kwamen uit in het paradijs! Wat een ongelooflijk mooi stekkie is dit! De eigenaresse Marlies opende de deur en vroeg
met oprecht medelijden en een nog grotere verbazing in haar stem of we naar boven waren komen lopen... Een retorische vraag, er stonden twee hijgende paarse hoofden beschamend ja te knikken. Zij
lachen natuurlijk! Mooi mens! Eerst even de kamer bekeken (mooi!) en daarna gezellig zitten kletsen en wat gedronken op het balkon met een prachtig uitzicht over het tropische Cairns. Om half 11
heerlijk in slaap gevallen op het geluid van de krekels en gekko's...
Alsof de knie niet voldoende was werd Marlous ook nog eens wakker met migraine. Heb haar dus op bed laten liggen en ben in m'n uppie gaan ontbijten. Nou ja, alleen was ik niet. Gezellig zitten
keuvelen met een ouder echtpaar uit Melbourne en een vrouwtje uit Duitsland. Na het ontbijt gaf Uwe me de Census formulieren om in te vullen. Idioot gedoe! Census kun je een beetje vergelijken met
het CBS in Nederland. De reden om iedereen de formulieren in te laten vullen is zodat ze kunnen bepalen of er in een regio bijvoorbeeld meer scholen of juist bejaardenwoningen bijgebouwd moeten gaan
worden. Lekker nuttig om dat door een stel toeristen in te laten vullen... Ook wel weer grappig, vooral de reactie van de Ozzies zelf> iedereen heeft een bloedhekel aan die formulieren! Na het
onbijt begonnen met de was te doen. Was gelukkig helemaal niet nodig of zo...Echt alles zat (en zit nog steeds) onder het rode stof van de outback! Rond een uur of 1 (drie wasladingen en een paar
dagen in ons reisverslag verder) werd Marlous wakker. De migraine was flink wat minder en in de knie zat ook al meer beweging. Na haar ontbijt (en mijn lunch) lekker kneuterig samen de was afgehaald
en opgevouwen en het reisverslag verder bijgewerkt. Verder de tijd gedood met vogels observeren en fotograferen. Vanwege de knie hier gegeten en vervolgens rond half 10 naar bed gegaan. We lijken wel
een stel bejaarden hier hahaha! Morgen naar Cairns, hoop dat we daar weer wat jonger worden :-)
Vanochtend om 6 uur opgestaan zodat we voor zonsopkomst konden ontbijten. Restjes crumble, chocoladetaart en een goede bak koffie. Swag opgerold, afwas gedaan en genoten van een heel mooie
zonsopkomst. Er bleken een aantal dingo's rond onze kampeerplek te hebben gelopen. Er stonden veel pootafdrukken in het zand en de zaklamp van Emiliano lag 5 meter van zijn swag af. Jammer genoeg
hebben we ze niet gezien vannacht! Nadat we nog wat fotootjes hadden gemaakt van deze fantastische kampeerplek gingen we op weg naar Ormiston Gorge voor een korte maar mooie wandeling. Chris zei dat
we maar vast vooruit moesten lopen, maar nadat we een bordje zagen met daarop de mededeling dat de kloof nog onder water stond en dat we MOESTEN zwemmen hebben we toch maar even op hem gewacht om te
vragen of hij het zeker wist. Hij vertelde dat we niet hoefden te zwemmen, maar een stukje van een rots af moesten klimmen en zo wel droog konden blijven. Onderweg nog een paar mooie vogels gezien,
een bushcoconut gezien (die dingen zijn zo groot als een pinda....) en mooie foto's gemaakt. Hierna gingen we op weg naar Palm Valley. De rit er naar toe was niet zo ver, maar duurde wel heel erg
lang omdat de laatste paar kilometers over een heel slechte weg gingen. Twee uur stuiteren in de bus verder, met een bijna ongeluk doordat er ineens diepe kuilen in het mulle zand zaten (Chris:
Sorry, was afgeleid door de muziek). Ach ja, zo was iedereen tenminste weer wakker! Nog een korte toiletstop en 4km (en 40 min) later waren we bij Palm Valley. Heel mooi, maar ook heel erg warm. Na
een kilometer of 1,5 besloten Marijke en ik (nou ja, vooral ik) dat het veel te heet was (graad of 35, belachelijk warm in de winter!) en dat ik niet genoeg water mee had voor de rest van de
wandeling. We kregen de sleutels van de bus en zijn langzaam aan teruggelopen. Onderweg hebben we even geluncht op een plekje in de schaduw en daarna hebben we gezocht naar sporen van leguanen,
gekko's, kangoeroes en dingo's. Net nadat we hadden besloten dat we een beetje tempo moesten gaan maken omdat de anderen al bijna bij het startpunt zouden zijn dacht Marijke twee kangoeroes te zien.
Na wat beter kijken bleken er twee dingo's onze kant uit te komen. Ze waren druk bezig met jagen op kikkers en na een paar blikken onze kant op gingen ze hier rustig mee door. Erg mooie beesten en
bijzonder om ze nu wel eens in het wild te zien! Toen we terug kwamen bij de bus bleek de rest hier net te zijn. Even snel de foto's laten zien en toen de bus in, want het was nog een goeie 3 uur
rijden terug naar Alice Springs. Na weer een minuut of 40 hobbelen stopten we nog even snel voor een wc bezoekje,waar ik (Marlous nog steeds) struikelde over een takje/steentje en met mijn knie tegen
een stoeprandje viel. Heel veel pijn, en een vreemd uitziende knie... Terwijl Chris naar de bus rende voor verband en een natte handdoek ging de rest takken zoeken voor een spalk. Omdat de knieschijf
niet op de goede plek zat ging de knie niet meer recht. Spalken was dus geen goed idee. Met veel pijn, moeite en ondersteuning teruggestrompeld naar de bus en daar op de achterbank gaan zitten. Chris
vertelde nog even dat het dichtsbijzijnde ziekenhuis in Alice Springs was (200km verderop!) en dat we dezelfde slechte weg terug moesten nemen. Tandjes op elkaar dus! Tijdens het hobbelen voelde ik
iets bewegen en leek de knieschijf weer op de goede plek te zijn geschoten. Gelukkkig was het maar een uurtje stuiteren en gingen we hierna een geasfalteerde weg op. Toen we rond 6 uur in Alice
Springs aankwamen hebben we de rest van de groep gedag gezegd en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Eerst gezien door een verpleegster die me nog wat pijnstillers gaf, daarna geprobeerd alle
formulieren in te vullen. Omdat de helft van onze spullen in het b&b lag lukte dit niet helemaal. Gelukkig was er een balie waar we hulp konden vragen. De mevrouw achter de balie vroeg waar we
vandaan kwamen. Toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen zei ze dat we nu niets hoefden te betalen en dat we verder ook niets meer in hoefden te vullen omdat iedereen hier zo goed verzekerd is.
Gelukkig maar, want dat was een duur grapje geworden! Na lang wachten werd ik een kamertje ingereden en kwam er een student kijken. Hij vond dat er foto's moesten worden gemaakt omdat hij dacht dat
mijn knieschijf gebroken was. Tot alles duidelijk was mocht ik niets meer eten en drinken ivm een eventuele operatie :-S Toen we aan het wachten waren tot ik op werd gehaald kwam er nog iemand op
bezoek van Wayoutback tours. Ze had van Chris gehoord wat er gebeurd was en besloot ons even wat Nederlandse tijdschriften te brengen om de tijd te doden, super, want we hebben heeeeeeeeel lang en
veel moeten wachten. Ze vertelde ons dat het nu erg rustig was, en dat het normaal wel een uur of 4 duurde voor je uberhaupt aan de beurt was. Na de foto's werd ik terug gebracht, en kwam er een arts
die nog wat testjes wilde doen. Op de rontgenfoto's leek het alsof er een botje binnenin mijn knie gebroken was. Hij vond dat er een ct-scan gemaakt moest worden. Opnieuw lang wachten en dus een scan
gemaakt. Na de scan kwam hij opnieuw om te zeggen dat de scan er goed uitzag. Wat een opluchting! Waarschijnlijk was de knieschijf dus inderdaad even van z'n plek geweest en is mijn knie nu
behoorlijk gekneust, maar we hoeven nog niet naar huis! :-) Omdat ik nog niet op mijn been kon staan moest ik nog een stel krukken mee hebben. Omdat we de 10e doorvliegen naar Cairns vroegen we ons
nog af wat we met de krukken moesten doen, maar de arts vertelde ons dat we ze gewoon mochten houden omdat ze de krukken normaal ook nooit weer terug kregen. Hierna mochten we (6 uur later!) op weg
naar de b&b, waar Chris onze bagage al had afgegeven. Taxi gebeld en hiermee nog even door de McDrive gereden omdat we nog geen avondeten hadden gehad. Aangekomen bij de b&b de sleutel onder
de deurmat weggehaald, ons eten opgegeten en toen, allebei bekaf, snel ons bed ingekropen! Wat een dag......
