2-8 Voor vandaag stond de excursie "Be a Swazi for a day" op het programma. Om kwart voor 8 ontbeten en om 9 uur hebben we onze gids opgehaald bij het hek van Mlilwane park. Hij was in traditionele kleding.... Met daaroverheen een Nike jasje :-). Wij lachen natuurlijk. Het was ook echt koud vanochtend dus we konden hem geen ongelijk geven, maar de combinatie van een traditionele lap stof en een impalavelletje met een Nikejasje was wel erg komisch. Hij stapte snel bij ons in de auto en wees ons de weg naar het enige museum in Swaziland; het nationale museum. Onderweg wees hij ons op een van de paleizen van de koning. De koning hier heeft 11 vrouwen en dus ook 11 paleizen. We vroegen hem of hij ook getrouwd was, maar daarvoor vond hij zichzelf nog te jong, hij was net 23. Ook was hij van plan maar 1 vrouw te trouwen omdat je een bruidsschat van ongeveer 11 koeien moet betalen en dus vond hij een vrouw wel duur genoeg. Hij vertelde ons dat zijn opa drie vrouwen had en dat het dus best een rijke man was. In het museum kregen we een rondleiding van een meisje. Toen de gids ons aan haar voorstelde plaagde Luuk hem door de gids weer aan haar voor te stellen met de extra info dat hij nog single was. Zij was echter niet op haar mondje gevallen en gaf meteen als antwoord dat hij uit Erica, Marlous en mij kon kiezen. De gids wist inmiddels niet meer waar hij kijken moest, arm jong! De rondleiding door het museum was interessant. De koning neemt best een belangrijke plaats in in de Swazicultuur. Elk jaar rond augustus mogen de ongetrouwde vrouwen tussen de 13 en 22 voor de koning dansen. Het hele ritueel duurt acht dagen en vroeger was het zo dat de koning dan een nieuwe bruid mocht kiezen. Tegenwoordig is dit niet meer zo. Naast dit feest zijn er nog twee grote feesten; goede vrijdag en nog een ander ritueel waar ik de naam niet meer van weet. Er zijn binnen Swaziland verschillende religies. Een groot deel van de inwoners is katholiek, er is een kleine groep moslims en er zijn nog mensen die de oude tradities volgen. Dit houdt in dat ze de geesten van de voorvaderen eren. De helers/ medicijnmannen worden door de geesten van de voorvaderen gekozen. In de laatste zaal van het museum werd op een heel klein bord de evolutietheorie uitgelegd. Toen we vroegen of zij erin geloofde antwoordde ze dat zij in God gelooft. Ze gaf aan dat ze schoolkinderen wel uitleg geven over de evolutietheorie, maar dat er maar zelden kinderen zijn die geloven dat het waar is.  Na het museumbezoek gingen we naar een openbare basisschool die opgericht was om te zorgen dat ook de kinderen van ouders die het schoolgeld van een privéschool niet kunnen betalen naar school kunnen. We ontmoetten eerst het hoofd van de school. Heel lullig gezegd, maar we hadden eigenlijk alle vier de indruk dat ze niet heel snugger was. Hierna mochten we een kijkje nemen bij de kinderen van groep 1. Bij binnenkomst werden we enthousiast toegezongen, eerst een liedje in het Engels en daarna een liedje in het Swazi. Het liedje in het Swazi ging erover dat iedereen je hoofd, schouders, armen en benen aan mocht raken, maar dat niemand aan je schaamstreek of billen mag komen.... Blijkbaar staat seksuele voorlichting hier al vroeg op het lesprogramma. Vervolgens moesten wij wat vertellen. Luuk stelde zich eerst voor en daarna deed ik hetzelfde. Ik vroeg of de kinderen nog vragen hadden. De eerste vroeg wat wij aten en vervolgens vroeg er nog eentje hoe we daar gekomen waren. We vertelden dat we vetkrijt, kleurpotloden, papier, pennen en zeepjes voor hen meegenomen hadden. De juf pikte al snel de 30 balpennen in en vervolgens brak er chaos uit. De kinderen graaiden naar de zeepjes en de kleurpotloden en het vetkrijt was ook in no time weg. De juf zei nog iets over eerlijk delen, maar zelf het goede voorbeeld geven was niet bepaald wat ze deed... Heel bijzonder... Nadat alles "eerlijk verdeeld" was (hier geldt echt het recht van de sterkste) en wij ook compleet overbluft waren door de uitgebroken chaos, werden we gelukkig gered door de gids. Hij liep nog even met ons over het schoolterrein en liet  de moestuin zien waar Groen gegeven werd. Hij vertelde ook dat de kinderen ontbijt en lunch op school krijgen en liet ons vervolgens de keuken zien. Drie grote kookpotten, geen fornuis of iets dergelijks. Het eten wordt bekostigd door de regering, world food program en WHO. Nadat we de keuken gezien hadden gingen we naar de homestead van de oma van onze gids voor de lunch. We kregen eerst een rondleiding van zijn zus en het kleine broertje speelde met ons met de voetbal. Iets verderop stond een klein gebouwtje dat als kerk diende en als peuterspeelzaal. We baalden wel een beetje dat we geen kleurpotloden meer hadden... De lunch werd in de keuken geserveerd. Alles stond uitgestald op rieten matjes. De vrouwen moesten aan de ene kant gaan zitten, de mannen aan de andere kant. De mannen mochten eerst eten opscheppen en daarna mochten wij. We kregen een stevige maispuree, gekookte kip, wat bouillon als jus, spinazie, kool en een poempoenachtige puree. Geen bestek, dus we mochten met de rechterhand eten. Erg lekker allemaal! (overigens is het best lastig om kip te kluiven met een hand..) Terwijl wij zaten te lunchen had oma al haar rieten handwerkjes uitgestald in de hoop dat we iets zouden kopen. Helaas voor haar hadden we geen interesse. Na de lunch reden we terug naar Mlilwane. De gids moest eigenlijk terug naar huis lopen vanaf het park en dus besloten we hem thuis te brengen. Hierdoor zagen we een klein stukje echt Swaziland, we hebben hem niet eens voor zijn deur afgezet, maar we kwamen in een buurt die toch wel deed denken aan een getto. Het meest opvallende vond ik de hoeveelheid kappershutjes, ook wel logisch want de eerste paar jaar dat kinderen naar school gaan moeten ze kaalgeschoren zijn. Met gemengde gevoelens kwamen we terug bij onze hutjes. De rest van de middag hebben we in de zon Skip-bo zitten spelen. Na het avondeten zijn we nog even bij het kampvuur gaan zitten. De gesprekken werden helaas gedomineerd door een paar ongelooflijke bralballen naast me die druk bezig waren te bepalen wie de langste had. Maakte wel dat ik ongelooflijk dankbaar ben voor mijn ouders en de opvoeding die ik heb genoten!