26-7 Om kwart over zeven ging de wekker en om acht uur zaten we aan het ontbijt. Na het ontbijt snel de jas gepakt en de tas meegenomen want om negen uur werden we opgehaald voor de tour naar de Sani Pass, de bergweg richting de grensovergang met Lesotho. Onze gids Steve nam ons eerst mee naar het kantoor om de formulieren in te vullen zodat we de grens over konden. Vervolgens mochten we in de Landrover Defender mee richting Sani Pass. De hele dag heeft hij die Landrover af zitten zeiken, hij had hoe dan ook goede humor. Net na de afslag zagen we een bokje dat hij duiker noemde en wat verderop zagen we weer een groep bavianen. Bij een van de uitkijkpunten konden we heel in de verte een Afrikaanse eland zien (lijkt helemaal niet op de Europese versie). Na de grenspost begon de aambeienweg; als je het tenminste nog een weg kon noemen... Rotsen,gaten en plakken ijs met een heleboel haarspeldbochten. Wel ontzettend gaaf! Het ijs kwam van bevroren watervallen. Deze watervallen zijn het hele jaar door bevroren omdat ze nooit in de zon komen. Helemaal boven moesten we eerst de paspoorten laten controleren aan de grens met Lesotho. De controlepost was eigenlijk te vergelijken met een bouwkeet met een hek er omheen. De kleine bergratjes die eruit zien als woestijnratjes maakten meer indruk dan de controle van de paspoorten :-). De mannen waren wel erg vriendelijk. Vervolgens reed Steve door naar een paar hutjes aan de linkerkant van de weg. We mochten in een hutje plaatsnemen en vervolgens vertelde hij ons over de bewoners en over Lesotho. De vrouwen met kleine kinderen woonden hier terwijl de mannen op de maisvelden werken die wat lager liggen. De bewoonster verdient bij door traditioneel bier en brood te verkopen aan de schaapsscheerders en toeristen. Het bier en brood mochten wij ook proeven. Het brood was best lekker, over het bier waren de meningen verdeeld... Het smaakte ook totaal niet naar bier, maar leek meer op het vocht van zure melk gemengd met stoepkrijt waar nog wat verdwaalde gerstkorrels in ronddreven. Er zat ongeveer 2% alcohol in en Steve vertelde ook dat het een voedzame drank was en niet iets wat zomaar even gedronken wordt. Natuurlijk konden we het niet laten om ook nog even met de kinderen te spelen en foto's van hen te maken en voor we weggingen hadden we nog een stel balpennen en stiften uit onze tassen verzameld en aan een van de moeders gegeven. Ze was er dolgelukkig mee en wilde ze niet graag met de rest van de groep delen. Hierna reden we naar de hoogste kroeg van Zuid- Afrika waar we een heerlijke lunch kregen. Na de lunch moesten we via dezelfde route weer naar beneden. In een van de haarspeldbochten moesten we een busje laten passeren. Het busje zat tot in de nok toe vol en Steve zei half grappend dat de busjes pas echt vol zitten als er ook rechts naast de bestuurder iemand zit. Ze worden ook wel two mores genoemd omdat de chauffeurs altijd zeggen " Yes, I can fit in two more" op de vraag of er nog ruimte is in de bus. Je zou denken dat er veel fatale ongelukken gebeuren op de Pass, maar dit bleek niet zo te zijn. Erica presteerde het zelfs om halverwege in slaap te dommelen terwijl we alle kanten op stuiterden in de auto. Terug bij ons B&B vertelde Lucia dat ze geen Boboti had kunnen krijgen en dus besloten we bij de lokale pub te gaan eten. Erg lekker gegeten en daarna in het huisje nog even Skip bo gespeeld voor we moe maar vier stempels rijker in ons paspoort (bij mij op dezelfde pagina als de stempels van Canada en Australië hahaha) naar bed gingen.