Vanochtend om 6 uur opgestaan zodat we voor zonsopkomst konden ontbijten. Restjes crumble, chocoladetaart en een goede bak koffie. Swag opgerold, afwas gedaan en genoten van een heel mooie zonsopkomst. Er bleken een aantal dingo's rond onze kampeerplek te hebben gelopen. Er stonden veel pootafdrukken in het zand en de zaklamp van Emiliano lag 5 meter van zijn swag af. Jammer genoeg hebben we ze niet gezien vannacht! Nadat we nog wat fotootjes hadden gemaakt van deze fantastische kampeerplek gingen we op weg naar Ormiston Gorge voor een korte maar mooie wandeling. Chris zei dat we maar vast vooruit moesten lopen, maar nadat we een bordje zagen met daarop de mededeling dat de kloof nog onder water stond en dat we MOESTEN zwemmen hebben we toch maar even op hem gewacht om te vragen of hij het zeker wist. Hij vertelde dat we niet hoefden te zwemmen, maar een stukje van een rots af moesten klimmen en zo wel droog konden blijven. Onderweg nog een paar mooie vogels gezien, een bushcoconut gezien (die dingen zijn zo groot als een pinda....) en mooie foto's gemaakt. Hierna gingen we op weg naar Palm Valley. De rit er naar toe was niet zo ver, maar duurde wel heel erg lang omdat de laatste paar kilometers over een heel slechte weg gingen. Twee uur stuiteren in de bus verder, met een bijna ongeluk doordat er ineens diepe kuilen in het mulle zand zaten (Chris: Sorry, was afgeleid door de muziek). Ach ja, zo was iedereen tenminste weer wakker! Nog een korte toiletstop en 4km (en 40 min) later waren we bij Palm Valley. Heel mooi, maar ook heel erg warm. Na een kilometer of 1,5 besloten Marijke en ik (nou ja, vooral ik) dat het veel te heet was (graad of 35, belachelijk warm in de winter!) en dat ik niet genoeg water mee had voor de rest van de wandeling. We kregen de sleutels van de bus en zijn langzaam aan teruggelopen. Onderweg hebben we even geluncht op een plekje in de schaduw en daarna hebben we gezocht naar sporen van leguanen, gekko's, kangoeroes en dingo's. Net nadat we hadden besloten dat we een beetje tempo moesten gaan maken omdat de anderen al bijna bij het startpunt zouden zijn dacht Marijke twee kangoeroes te zien. Na wat beter kijken bleken er twee dingo's onze kant uit te komen. Ze waren druk bezig met jagen op kikkers en na een paar blikken onze kant op gingen ze hier rustig mee door. Erg mooie beesten en bijzonder om ze nu wel eens in het wild te zien! Toen we terug kwamen bij de bus bleek de rest hier net te zijn. Even snel de foto's laten zien en toen de bus in, want het was nog een goeie 3 uur rijden terug naar Alice Springs. Na weer een minuut of 40 hobbelen stopten we nog even snel voor een wc bezoekje,waar ik (Marlous nog steeds) struikelde over een takje/steentje en met mijn knie tegen een stoeprandje viel. Heel veel pijn, en een vreemd uitziende knie... Terwijl Chris naar de bus rende voor verband en een natte handdoek ging de rest takken zoeken voor een spalk. Omdat de knieschijf niet op de goede plek zat ging de knie niet meer recht. Spalken was dus geen goed idee. Met veel pijn, moeite en ondersteuning teruggestrompeld naar de bus en daar op de achterbank gaan zitten. Chris vertelde nog even dat het dichtsbijzijnde ziekenhuis in Alice Springs was (200km verderop!) en dat we dezelfde slechte weg terug moesten nemen. Tandjes op elkaar dus! Tijdens het hobbelen voelde ik iets bewegen en leek de knieschijf weer op de goede plek te zijn geschoten. Gelukkkig was het maar een uurtje stuiteren en gingen we hierna een geasfalteerde weg op. Toen we rond 6 uur in Alice Springs aankwamen hebben we de rest van de groep gedag gezegd en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Eerst gezien door een verpleegster die me nog wat pijnstillers gaf, daarna geprobeerd alle formulieren in te vullen. Omdat de helft van onze spullen in het b&b lag lukte dit niet helemaal. Gelukkig was er een balie waar we hulp konden vragen. De mevrouw achter de balie vroeg waar we vandaan kwamen. Toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen zei ze dat we nu niets hoefden te betalen en dat we verder ook niets meer in hoefden te vullen omdat iedereen hier zo goed verzekerd is. Gelukkig maar, want dat was een duur grapje geworden! Na lang wachten werd ik een kamertje ingereden en kwam er een student kijken. Hij vond dat er foto's moesten worden gemaakt omdat hij dacht dat mijn knieschijf gebroken was. Tot alles duidelijk was mocht ik niets meer eten en drinken ivm een eventuele operatie :-S Toen we aan het wachten waren tot ik op werd gehaald kwam er nog iemand op bezoek van Wayoutback tours. Ze had van Chris gehoord wat er gebeurd was en besloot ons even wat Nederlandse tijdschriften te brengen om de tijd te doden, super, want we hebben heeeeeeeeel lang en veel moeten wachten. Ze vertelde ons dat het nu erg rustig was, en dat het normaal wel een uur of 4 duurde voor je uberhaupt aan de beurt was. Na de foto's werd ik terug gebracht, en kwam er een arts die nog wat testjes wilde doen. Op de rontgenfoto's leek het alsof er een botje binnenin mijn knie gebroken was. Hij vond dat er een ct-scan gemaakt moest worden. Opnieuw lang wachten en dus een scan gemaakt. Na de scan kwam hij opnieuw om te zeggen dat de scan er goed uitzag. Wat een opluchting! Waarschijnlijk was de knieschijf dus inderdaad even van z'n plek geweest en is mijn knie nu behoorlijk gekneust, maar we hoeven nog niet naar huis! :-) Omdat ik nog niet op mijn been kon staan moest ik nog een stel krukken mee hebben. Omdat we de 10e doorvliegen naar Cairns vroegen we ons nog af wat we met de krukken moesten doen, maar de arts vertelde ons dat we ze gewoon mochten houden omdat ze de krukken normaal ook nooit weer terug kregen. Hierna mochten we (6 uur later!) op weg naar de b&b, waar Chris onze bagage al had afgegeven. Taxi gebeld en hiermee nog even door de McDrive gereden omdat we nog geen avondeten hadden gehad. Aangekomen bij de b&b de sleutel onder de deurmat weggehaald, ons eten opgegeten en toen, allebei bekaf, snel ons bed ingekropen! Wat een dag......